یکی از بهترین تعبیر و تفسیرهایی که تاکنون در محدوده عکاسی مستند خوانده‌ام مربوطه به بند آخر یادداشتی است که علیرضا میرزایی برای مجموعه عکس‌های نمایشگاه اخیر بهنام صدیقی با عنوان «تعطیلات» نوشته و در تاریخ ۱۶ شهریورماه ۹۲ توسط روزنامه شرق با عنوان «فلانورهای رانده شده» منتشر شده است. به نظرم بر هر عکاس مستندی واجب است خوب این کلمات را بخواند و بسیار در آن تامل کند:
«تعطیلات پروژه‌ای مستند است. اما رفتار بهنام صدیقی با عکاسی مستند متفاوت است. او به جای آنکه در قاب‌هایش به دنبال شگفتی یا ارعاب مخاطب باشد، با نگاهی اسنادی ـ انتقادی به آدم‌های اطرافش می‌نگرد. زیبایی و ترکیب اکثر عکس‌های این مجموعه (نه همه آنها) و نگاه بی‌تشویش و رسوب کرده بهنام، مجموعه را تا حد staged photography پیش می‌برد. هرچند خود مجموعه یک روایت مستند باشد. اما روایتی معاصر و به‌دور از جنجال و نگرشی معاصر در عکاسی مستند است که این روزها به‌ندرت می‌توان چنین نگاهی را یافت. بهنام صدیقی چه در محتوا و چه در فرم اجرا به مخاطب عکاسی مستند ایران گوشزد می‌کند که در کنار رویکردهای سطحی، جنجالی و ژورنالیستی، با روشی دیگر و با استیلی پالوده و آرام نیز می‌توان به عکاسی مستند پرداخت. نوعی عکاسی در این مجموعه به جرات عمیق‌ترین و معاصرترین نگاه انتقادی به بطن جامعه است.»
