در رویدادی نادر و کم‌نظیر مجموعه عکسی که به طرز ناشیانه‌ای از روی یکی دیگر از برندگان سال‌های قبل همان جشنواره کپی شده است جایزه دهم چهارمین جشنواره فیروزه در تبریز را به دست آورده است. 
 
   مهرماه ۸۷ در نخستین دوره جشنواره سراسری عکس فیروزه تبریز مجموعه عکسی کار کردم در مورد مشاغل سنتی که یکی از جوایز بخش عکاسی از بازار بزرگ و تاریخی تبریز را به دست آورد.

  حالا با گذشت بیش از ۵ سال از آن زمان مجموعه‌ای از امیررضا حاجتی از رشت که یکی از شرکت‌کنندگان دورهٔ چهارم جشنواره بوده در اقدامی بی‌نظیر نه تنها تکنیک اجرایی بلکه کل ایدهٔ ساختاری مجموعه من را کپی کرده و جالب اینجاست که در حرکتی فوق ‌پست‌مدرن در همان جشنواره جایزه هم گرفته است.

   این حجم ناشیگری و ناآگاهی از سوی برگزارکننده و هیات داوران جشنواره جای تعجب دارد. این در حالی است که مجموعهٔ من در چند ماه اخیر به ویژه به خاطر هشتمین ویژه‌نامهٔ PIX بار دیگر در سطحی وسیع دیده شده و بعید است کسی در فضای حرفه‌ای عکاسی ایران دستی داشته باشد و در سال‌های اخیر این مجموعه را ندیده باشد. 
 
   تا جایی که به من مربوط می‌شود شاید تقصیر این سبک تقلیدهای ناشیانه بیش از آنکه به آن عکاس جوان کم‌تجربه‌ای مربوط شود که راه آیندهٔ خود را در تقلید و کپی‌کاری دیده، متوجه هیات داوران ناآگاه چنین جشنواره‌ای است که به تقلید و تکرار ایده جایزه می‌دهد و برگزارکننده‌ای که حد ناشیگریش به آنجایی می‌رسد که حتی از آرشیو برندگان سال‌های قبل جشنواره خودش هم خبر ندارد.
 
  حدود یک هفته پیش توسط یکی از دوستان از این ماجرا باخبر شدم اما کمی صبر کردم شاید اتفاقی از طرف خود برگزارکننده جشنواره چهارم فیروزه بیفتد ولی انگار نه انگار. هنوز هم بهت زده هستم از این اتفاق و توان درک و حلاجی این حجم از ناآگاهی و نابلدی را ندارم آن هم در چنین جغرافیای محدودی، آن هم در عصر ارتباطات اینترنتی.